De reis van Lexie: adoptie van een asielhond

De asielen zitten overvol met honden die geen thuis meer hebben om verschillende redenen. De dieren hebben allemaal hun eigen verhaal. Het is altijd leuk om een hond te zien vertrekken naar een nieuwe gouden mand. In deze blog vertel ik het verhaal van Lexie, een golden retriever van 1 jaar die via deze weg in ons leven kwam. Ben je benieuwd? Lees het in volgende blog.

Het begon allemaal toen ik naar Veeweyde Weelde reed voor mijn wekelijks vrijwilligerswerk begin januari 2023. Elke dinsdag ga ik naar daar om gedragstesten af te nemen van de honden, honden te trainen en te helpen waar ik kan.

Een paar dagen voor die bewuste dinsdag was er een grote inbeslagname gedaan. Zoals heel dikwijls zijn er wekelijks bijna nieuwe honden die binnen komen. Ik deed mijn werk en voor ik vertrok ’s avonds ging ik toch eens een kijkje nemen bij de honden die binnen gekomen waren.
Bij al de chihuahua’s die bij elkaar zaten zat ze, een bange sneeuwvlok in een warme kamer van liefde. Iedereen van Veeweyde had zo hun best gedaan om de hondjes op te vangen en ze zich thuis te laten voelen en te laten bekomen.

Naar mij wou Lexie niet komen. Ze had heel veel schrik van mannen (wat niet abnormaal is voor honden in het asiel). De eerste keer dat ik ze zag, is er al wel al lachend de vraag geweest of ik geen hond bij wou nemen.

Eens thuis gekomen heb ik het besproken met mijn vrouw of we er zouden voor willen gaan. Van 2 naar 3 honden gaan is een serieuze grote stap… Ik kan er van meespreken, aangezien we het een week later gedaan hebben. 🙂

De week later had mijn vrouw vakantie en ging ze mee naar het asiel. We hebben toen besproken samen met Morgane dat we als opvanggezin gingen fungeren voor Lexie.
Zo begon het avontuur dat achteraf gezien, wel echt een avontuur blijkt te zijn.

Voor ik jullie het avontuur vertel, even wat achtergrond over Lexie:
Ze is een witte Golden retriever en ze was ongeveer 1 jaar toen ze bij ons terecht kwam. Ze zou uit een broodfok kweekstation gekomen zijn. Spijtig genoeg zou ze al een nest puppy’s gehad hebben bij haar eerste loopsheid. Waarom ik zeg spijtig genoeg, wordt later in het verhaal duidelijk. Ze kwam van een plaats waar heel veel honden bij elkaar zaten. Het enige doel was ook enkel fokken. Hierdoor heeft ze de normale puppytijd en socialisatie grotendeels gemist…

Het avontuur begint

Het in contact komen met onze andere twee Goldens was geen enkel probleem. We hadden al direct door dat dit goed zou zijn voor Lexie haar ontwikkeling en socialisatie.

Onze oudste Myla is ondertussen 10 jaar en toen onze jongste is 7 jaar. We waren al lang aan het nadenken over een 3de hond om Myla de nodige rust te gunnen, zeker op haar leeftijd.
Uiteindelijk blijkt dat ze graag allemaal samen spelen.

Van een uitdaging gesproken, als professioneel hondentrainer/gedragscoach was het en is het nog steeds een uitdaging om met Lexie aan de slag te gaan. We hebben ze in het begin echt gewoon laten doen. We hebben niets van haar gevraagd, niets verwacht, niets verplicht. Enkel wel een aantal regels gegeven. Wat wel normaal is natuurlijk.

In het begin wou Lexie van mij helemaal niets weten. Als ze buiten ging en ik alleen thuis was, kwam ze niet terug binnen. De angst voor mij als man was voor haar enorm. Dit heeft heel lang geduurd.
Ze kon het van in het begin al wel goed vinden met mijn vrouw. Hier vond ze (en vindt ze nog) veel steun bij.

Simpele zaken die we allemaal normaal vinden bij jonge honden heeft zij van nul moeten aanleren. Haar eerste kauwsnack, was volledig nieuw voor haar. Ze bleef er ellelang mee bezig zonder er iets af te bijten. Op het beeldfragment hieronder is ze er al iets beter in, maar toch is er nog niet echt goed in.

Wandelen met haar was ook een hele opgave. Niet alleen voor ons, voor haar was het of de wereld zou vergaan. De eerste wandelingen deden we haar aan een korte lijn om ze te laten wennen aan alles in de wereld.
De andere twee zijn aan een flexi lijn (normaal gebruik ik deze niet, maar ga maar eens met 3 honden tegelijk wandelen met lange lijnen. 😉 )

Ze zoekt heel veel de steun op van de andere twee. Haar lichaamstaal is heel gespannen, angstig…
Nu ik het filmpje terug zie bij het schrijven van de blog, doet het wel pijn om het te zien.

Naarmate de tijd vorderde kwam ze meer en meer los. We zagen glimpen van een “jonge hond” die nog wel verscholen zat.
Toen we beslisten om ze in opvang te nemen moest ze nog een herhalingsvaccin krijgen. We zijn rond de nodige periode langs geweest bij onze dierenarts en toen is er het één en ander aan het licht gekomen.

Medisch

We hadden al een vermoeden dat er iets niet juist was aan de heupen. Dit werd bevestigd door de dierenarts, maar om juist te weten wat er aan de hand was werden we doorgestuurd naar een professor in de orthopedie. Als dat nog niet genoeg was, bleek er ook nog een probleem te zijn met haar hart.

Voor we al de onderzoeken gingen laten doen, hebben we direct beslist om ze zelf te adopteren. We wilden Lexie niet weer laten verhuizen en we wisten toen ook nog niet waar we voorstonden medisch gezien.
Dat was vlug geregeld, aangezien ik er wekelijks wel eens langs ga in het asiel.

Na verder onderzoek van alles bleek dat haar hart nog wel meevalt en dat er momenteel niets moet ondernomen worden. Ze heeft een lekkende hartklep. We moeten het wel in de gaten houden. Oef… Dat was een meevaller.

Nu de heupen nog. We hadden al RX beelden laten nemen in de kliniek waar we altijd gaan en die zagen er niet goed uit. Ze heeft HD in erge mate.
Weet je nog in het begin van de blog dat ik sprak over de pups die ze heeft gehad. En dat het spijtig genoeg zo was… Hiervoor is het dus spijtig genoeg HD is erfelijk. Ik wil niet weten met welke reu ze gefokt hebben, laat staan dat ik wil weten hoe de pups er vanaf gekomen zijn. Hier kunnen we spijtig genoeg niets aan veranderen…

Wij dus naar de prof orthopedie voor meer te weten te komen over haar slechte heupen. Er werden terug RX beelden genomen en ook een echo. De prof deed ook een aantal manuele testen.
De uitslag is niet zo positief voor de evolutie van haar heupen en lichaam. Zo lang ze geen pijn heeft, gaat er niets aan gedaan worden. De heupen zijn dus heel slecht! Maar als je ze ziet crossen en spelen, zou je dit niet zeggen.

Mocht het te erg worden en de pijn ondragelijk worden, zou ze moeten geopereerd worden (kunstheupen of femurkopamputatie).
Maar momenteel moet er niets gebeuren. Enkel opletten met wat ze doet. Vertel dat maar eens tegen haar.

Ze ontwikkeld zichzelf verder tot een jonge zotte meid. Vanaf oktober ongeveer begonnen we stilaan puberstreken te zien. Ze heeft alles op haar eigen tempo gedaan en alles zelf mogen ontdekken.

Haar commando’s aanleren zal altijd een moeilijke blijven. Aangezien ze alles wat je met haar doet geweldig vindt, is een time-out of het aangeven van grenzen moeilijk. Zij vindt alles goed, waardoor het effect van deze dingen volledig weg is.
Het is niet de bedoeling dat we van haar een perfect luisterende hond gaan maken. We willen dat ze gelukkig is en dat is ze denken we…

Aangezien beelden meer spreken dan woorden. Hieronder een video van hoe ze ondertussen is geworden.

Lexie is nu bijna 1 jaar bij ons. Ze blijft groeien en zich ontplooien.

“Honden die een tweede kans krijgen hebben tijd en ruimte nodig. Geef ze die ook en dan is de kans groot dat jullie verhaal ook een succesverhaal kan worden zoals dat van Lexie.”

Heb je na het lezen van deze blog ook zin om eventueel een asielhond een gouden mand te geven?
Neem dan zeker eens een kijkje op de website van Dierenasiel Veeweyde Weelde. Hier staan nog vele honden en andere dieren die op zoek zijn naar een nieuwe thuis.

Dogs & dreams 12/2023